นิทานสอนใจ

                                                        นิทานเรื่อง ยางลบกับดินสอ

ยางลบ กับ ดินสอ , จดจำ กับการ ลบลืม…
เป็นนิทานสอนใจที่ทำให้เข้าใจความหมายของคำว่า “จดจำ” กับการ “ลบลืม” ได้ดียิ่งขึ้น

ครั้งหนึ่ง มีดินสอ ที่เขียนอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง
และ มียางลบ ที่ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง

ดินสอเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น
ทั้งคู่ไปไหนมาไหน ด้วยกันทำอะไรด้วยกัน
หน้าที่ของดินสอคือ เขียนมันจึงเขียนทุกที่ทุกอย่าง ตลอดเวลาที่อยู่กับยางลบ
หน้าที่ของยางลบ คือมันจึงลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลา

เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี ทุกอย่างก็…ยังดำเนินเหมือนเดิมเรื่อยมา
จนกระทั่งดินสอเอ่ยกับยางลบว่า “เรากับนายคง อยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว”
ยางลบจึงถามว่า “ทำไมล่ะ”
ดินสอจึงตอบกลับไปว่า “ก็เราเขียน…นายลบแล้วมันก็ไม่เหลืออะไรเลย”
ยางลบจึงเถียงว่า “เราทำตามหน้าที่ของเรา…เราไม่ผิด”
ทั้งคู่จึงแยกทางกัน

ดินสอพอแยกทางกับยางลบมันก็ดีใจ ที่สามารถเขียนอะไรได้ตามใจมัน
แต่พอเวลาผ่านไป มันเริ่มเขียนผิด
ข้อความที่เคยเขียนสวยงาม ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยรอยสกปรก
มีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด เพราะไม่มีใครลบให้
ดินสอ…”คิดถึงยางลบจับใจ”

ฝ่ายยางลบพอแยกทางกับดินสอ มันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไป
พอเวลาผ่านไป มันกลับใช้ชีวิตอย่างไร้ค่าเพราะไม่มีอะไรให้ลบ
ยางลบ…”คิดถึงดินสอจับใจ”

ทั้งคู่จึงกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่
คราวนี้ดินสอเขียนน้อยลง เขียนแต่สิ่งที่ดี
ส่วนยางลบก็ลบเฉพาะที่ดินสอเขียนผิด…เท่านั้น

ถ้าเปรียบการเขียนเป็นการจำ
ดินสอ ในตอนแรกก็จำทุกเรื่อง…ทั้งดีและไม่ดี
แต่พอเปลี่ยนไป…มันก็หัดเลือกจำแต่สิ่งดีๆเท่านั้น

ส่วนการลบเปรียบเหมือนการลืม
ยางลบ ในตอนแรก ก็ลืมทุกอย่างทั้งดีและไม่ดี แต่ทุกครั้งที่ลืม ตัวมันก็จะสกปรก
แต่ตอนหลัง มันเลือกลืม…แต่เรื่องไม่ดี ซึ่งก็คือ…การให้อภัย…นั่นเอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
เปรียบการเดินทางของดินสอและยางลบได้ดั่ง…”มิตรภาพ”…
“เราควรเลือกจำแต่สิ่งดีดีที่มีให้กัน…และลืมในสิ่งที่อาจผิดพลาดบ้าง”
ที่สุดแล้ว…ขอให้ทุกคนเป็นอย่างดินสอกับอย่างลบในตอนหลัง